1990'larda arkadaşlarla bir kafe açacaktık, adı "bilmiyorum" olacaktı. Beşiktaş/Ihlamur Yokuşu güzergahında olacaktı kafe. İnsanlar "adı neden bilmiyorum kafenizin ?" diye sorduklarında "bilmiyoruz" diyecektik. Kafede çay ve sigara satılacaktı. Önünde bir simitçi olacaktı, simidi o satacaktı.
Sonra 1995'li yıllarda öğrenci evimi o bölgede tuttum ve gördüm ki -2. kattaki boklu bir ev bile ateş pahası, kafe için bir dükkan tutmak hayal ki ne hayal.
Zaten o arkadaşlar da dağılıp gitti. Fikirler de öyle. Belki arkadaşlardan bazıları bir şekilde bu fikrin türevlerini gerçekleştirmiştir, mutlular mıdır bilmiyorum.
Yıllar geçti aradan, benim kafamda halen bir kafe açma fikri durmaktadır. Bu kafe fikri çocukların odalarında çadır kurup kamp yapmaları gibi bir ihtiyaçtan mı doğuyor? Bilemiyorum. Daha doğrusu bu konuyu derinliğine düşünmek istemiyorum. O kadar derinlere dalamam. Dalmam
İnsanlar "adı neden bilmiyorum kafenizin ?" diye sorduklarında "bilmiyoruz" diyecektik...
YanıtlaSilramboda vardır buna benzer bi dialog..mavi bir fener gibi bişey vardır..afgan mı ne (sonuçta ramboya hayran, ramboya dost olan 3.dünya vatandaşı) sorar o ne diye..rambo mavi ışık der..ne işe yarar diye sorar afgan..rambodan cevap 'mavi ışık verir'
bu tip yardımcı 3.dünya insanları genelde filmin sonlarına doğru ölürler, ölürken bile dostlardır, gerekirse daha yeni tanıdığı ramboya, onun için ölecek kadar kaypak, alaka bir sevgi besler..